fəxr

<ər.>

1. is. İftixar ediləcək, öyünüləcək şəxs, şey. Övlad atanın fəxridir. Doğma Vətənin fəxri. – <1-ci cəngavər:> Səyavuş bu yurdun fəxri, şanıdır. H. C.. Kazımın . . üzündə bir fəxr duyğusu ifadə olunurdu. Ç.. Fəxr etmək – iftixar etmək, öyünmək. Dünyaya səs salan şöhrətimizlə; Sevindik, fəxr etdik, lovğalanmadıq. S. Rüst.. <Qafar> öz vətəni, öz paytaxtı, öz xalqı . . ilə fəxr edir. . . Ə. S..

2. Fəxrlə şəklində zərf – iftixarla, fəxr edərək. Fəxrlə cavab vermək. Fəxrlə irəli çıxmaq.